Over mijn ervaring als muziektherapeut bij een gesloten instelling voor mensen met een licht verstandelijke handicap en een zware gedragsstoornis en/of een psychiatrische stoornis. Zoals mijn stagebegeleider omschreef: “Dom, gek en agressief”.
Voorjaar 2006
EEN BIJZONDERE ONTMOETING – deel 2
En zo gebeurde het dat ik tijdens het schrijven van dit verhaal weggerukt werd uit de wereld van Sanna. Het alarm aan mijn broekzak begon opvallend te piepen: ‘PMT zaal’, las ik op het kleine schermpje. De plek waar mijn collega van de psychomotorische therapie werkt. Subiet stond ik op en rende naar buiten, richting het mooie witte monumentale pand aan de andere kant van de straat. Vanuit alle hoeken zag ik collega’s aanstormen. “Welke zaal is het?” Vroeg men zich af. Eenmaal aangekomen bleek de beveiliging al aanwezig te zijn en was de boel onder controle. “Een vechtpartij, we hebben ze uit elkaar gehaald. De één is boven en de ander buiten. Bedankt dat jullie zo snel gekomen zijn.” Bezorgde blikken kruisten elkaar en ik voelde een ontlading. “Mooi dat het is opgelost,” antwoordde één van mijn collega’s die groepsbegeleider is op de fietsenwerkplaats. Een grote stevige vent met oogjes die kunnen glimmen van schik als hij weer eens een mop heeft doorgestuurd aan het hele collega bestand.
De adrenaline zakte. Terwijl er nog steeds collega’s aan kwamen rennen om eventueel hulp te bieden liep ik de gang uit. Terug naar mijn verslag op de computer in het therapeuten kantoor.
Storm op komst
Op dagen zoals dit zal mijn pieper blijven afgaan. Drie keer rennen is geen uitzondering. Het is steeds een periode rustig, tot de dag waarop het lijkt of alle inwoners van deze speciale plek tegelijkertijd een aanval van gekte krijgen. De uitdrukking ‘er is storm op komst’, is niet alleen toepasselijk bij kinderen die onrustig zijn…! Vandaag sneuvelen er koffiekopjes en moet de separeercel vaker worden ingezet. Op een dag als dit komt menig mens na zijn of haar werk afgepeigerd thuis. Wat fijn is het dan om mensen om je heen te hebben die weten hoe het er op je werk aan toe gaat. Die tijd maken voor een kop thee en je een luisterend oor bieden als je daar behoefte aan hebt. Of met wie je gezellig samen voor de tv je dag verwerkt. Bedankt huisgenoot.
Je zou maar zelf in zo’n instelling zitten.
Dit verhaal wordt hier vervolgd. In onderstaand filmpje vertelt collega muziektherapeut Pelle van Mansvelt over de kracht van ons vak in de forensische psychiatrie.